چقدر همدل بودم با مادری که روبرویم نشسته بود و از درد خنده های مصنوعی بعد از مرگ فرزندش سخن میگفت. حس کردم چقدر زیاد من این آدم رو درک میکنم. در حالی که نه مادر شدم و نه فرزندی را از دست داده ام و در عین حال حس زنی را دارم که پس از سالها حمل یه نطفه کوچک پراز امید و آرزو یک فرزند مرده به دنیا می آورد ...
No comments:
Post a Comment