خب کاریش نمیشه کرد دیگه...جلوی این اشکهایی که گاه و بیگاه قل و قل از چشمهام میاد رو نمی تونم بگیرم...فردا هم میشه یکی دیگه از اون روزایی که اول صبحی (یعنی ساعتی که خودم از خواب بیدار می شم) با دیدن چشمهای ورم کردم کلی خندم بگیره بعد ندونم من الان باید بخندم یا باید دوباره گریه کنم...
انی وی، امشب به سلامتی خودم که هنوزم می تونم صفت خستگی ناپذیرو رو خودم بذارم...
نگاه کن که غم درون دیده ام،
چگونه قطره قطره آب می شود.
چگونه سایه سیاه سرکشم،
اسیر دست آفتاب می شود.
نگاه کن،
تمام هستی ام خراب می شود...
شراره ای مرا به کام می کشد،
مرا به اوج می برد،
مرا به دام می کشد،
نگاه کن،
تمام آسمان من پر از شهاب می شود.
تو آمدی ز دورها و دورها،
ز سرزمین عطرها و نورها،
نشانده ای مرا کنون به زورقی،
ز عاجها ز ابرها بلورها،
مرا ببر امید دلنواز من،
ببر به شهر شعرها و شورها،
به راه پر ستاره می کشانی ام،
فراتر از ستاره می نشانی ام،
نگاه کن،
من از ستاره سوختم،
لبالب از ستارگان تب شدم،
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل،
ستاره چین برکه های شب شدم،
چه دور بود پیش از این زمین ما،
به روی گاهواره های شعر من،
به این کبود غرفه های آسمان،
کنون به گوش من دوباره می رسد،
صدای تو،
صدای بال برفی فرشتگان،
نگاه کن که من کجا رسیده ام،
به کهکشان به بی کران، به جاودان،
کنون که آمدیم تا به اوجها
مرا بشوی با شراب موجها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیرپا
مرا دگر رها مکن،
مرا از این ستاره ها جدا مکن.
نگاه کن که موم شب به راه ما،
چگونه قطره قطره آب می شود.
صراحی سیاه دیدگان من،
به لای لای گرم تو،
لبالب از شراب خواب می شود.
به روی گاهواره های شعر من،
نگاه کن،
تو می دمی
و
آفتاب می شود...
" فروغ فرخزاد"
No comments:
Post a Comment