او...

خستگی را تو به خاطر مسپارکه افق نزدیک است و خدایی بیدار...

که تورا می بیند و به عشق تو همه حادثه ها می چیند که تو یادش افتی و بدانی که ،

همه بخشش از اوست ... و همینش کافی ست...

...

امشب آسمان پر از ستاره است، دوستش می دارم، چرا که مثل آسمان دل من است. تو هم هستی، همین جا، کنار من، فکرت، خاطره ات، روحت،... چرا که لمست می کنم با تمام وجودم. دلم می خواهد بنویسم، می شود دلنوشته، خودش می آید ، دست من نیست. کلمات مثل احساساتی که درون قفس تنگ دل به غلیان در می آید، بر صفحه سفید کاغذ جاری می شوند، چرا که هیچگاه برای از تو نوشتن بهانه ای نخواستم. می نویسم ، چرا که نمی خواهم از دست دهم فرصت شاعری را و یااینکه احساسات عمیقم را در نطفه خفه کنم. چرا که لحظه های ناب را باید نوشت، باید جاری بود مثل آب روان، ... باید بیاید، مثل اشک که هیچ گریزی از آن نیست. آری دوباره بهانه نوشتنم می شوی و بهانه گریه ام و بهانه خنده ام... از تو می نویسم و به تو می اندیشم، چرا که باید به ریشه هایی که در وجودم دوانده ای گاه و بی گاه آب دهم... وجودت کافی ست برای زدن نبض احساساتم، برای نفوذ نگاه پر معنا و عمیقت در اعماق وجودم، امشب، دیشب و در گذشته هایی که من و تو می شناسیم، بدون اینکه کلامی بگویی، یا کلامی بگویم، درست همانگونه که قلبم از گرمای وجودت سرشار می شود و صدای تپشش را در قفس تنگ سینه ام می شنوم، می شنوم... و سخت است نگفتن حرفهایی که از این وجود گرم بر می خیزد... می دانی... راستش نمی دانم یا مطمئن نیستم که از خواندن این نوشته چه احساس پیدا می کنی ولی به خودم قول داده ام بیان کنم همه آن چیزی را که حس می کنم، برای تو، چرا که هیچ تضمینی نیست فردایی وجود داشته باشد و خورشید به همان زیبایی که امروز صبح درخشید دیگر بار بدرخشد و من قادر باشم بخشی از احساساتی که در این لحظات تمام وجودم را تسخیر کرده است در کلمات جاری کنم. من شاعر نیستم، نویسنده هم نیستم ولی جایی خوانده بودم که : " دل من عاطفه را می فهمد و..." پس می نویسم چرا که نمی خواهم مرگ عاطفه را در وجودم نظاره گر باشم. یادم می آید زمانی را که به من این جمله را گفتی: "بنویس، چرا که با ننوشتنت هم در حق خود و هم در حق دیگران ظلم می کنی." دلم می خواهد صریح و ساده بنویسم، نه ادبی و نه هیچگونه خاص دیگری، حتی اگر کلماتم تکرار شوند و نوشته ام برایت خسته کننده جلوه کند. که اگر اینطور باشد تنها می توانم بخواهم در مقابل کلماتم صبورو بزرگوار باشی... و من دوباره غرق اکنون باشم و ادامه دهم نوشته ای را که خودم هم نمی دانم سرانجامش به کجا خواهد رسید...اولین قطره از چشمانم می آید، دومین و سومین و من چقدر سبک می شوم و چقدر دلم می خواهد در این شب نیمه سرد پاییزی پرواز کنم...می دانی... عمیق هستی، خیلی عمیق، در ذرات وجودم... و لبخندم می آید و حتی خنده ای شیرین از فکر کردن به لحظه ای که توحرف می زنی و گاهی لبخند کوچکی برلبانت نقش می بندد و من هنوز مثل روزهای اول و مثل ماههای اول در دلم غوغایی می شود که چقدر و چقدر و چقدر این لبخندت برایم زیباست و من هنوز نمی دانم این چه حس خاصی ست که این همه شیرین است... و چهارمین قطره جاری می شود...

در اتاقم نشسته ام. دو تا لامپ کم سوی کم مصرف کوچک آن طرف اتاق روشن است و کور سویی ب صفحه دفتر من دارد، اتاق غرق ملودی پیانو است. به کتابهای داخل قفسه نگاه می کنم... عشق سیال، گزیده نامه های عاشقانه، وااای کتاب "عاشق همیشه تنهاست" سهراب سپهری، از همه ارزشمندتر"پیامبر و دیوانه" که دیوانه وار دوستش می دارم... قمار عاشقانه درآن سوی قفسه بیشتر از همه جلوه نمایی می کند... یکساعتی هست که از بالا (همان وسط خودمان) به پایین آمده ام...قبل از آمدنم ایمیلم را چک کرده ام ( و بعدبه این فکر می کنم که مگر چند ساعت است که تو را ندیده ام)، به وبلاگ تو و به پروفایل فیس بوک تو مثل همیشه سر زده ام... وای که اگر زمانی بتوانی پی به تعداد بازدید از پروفایل و وبلاگت ببری مرا در صدر خواهی یافت و اعتراف می کنم به اینکه من اگر رنگی بودم لا جرم پروفایل و وبلاگت رنگ من را به خود می گرفتند، بس که در آن جاها قدم گذاشته ام... در و دیوار این اتاق با اینکه جدید است بوی تو را دارد، چرا که من تمام بوی تو را از ریه هایم و از میان خاطراتم در هوای اینجا پراکنده ام. آری گاهی دفتر خاطراتم با تو را درذهنم ورق می زنم و باز هم اعتراف می کنم که سخت دلتنگشان می شوم. گذر زمان است دیگر. این روزها نیز زمانی به خاطره خواهد پیوست و من چقدر بعضی روزها را فراموش نشدنی می دانم ، امروزمان ، دیروزمان... و اعتراف می کنم که من در کنارت ، عجیب ، حس باشکوهی دارم وصف ناشدنی و حس می کنم وقتی بدون هیچ چشمداشتی عشق می ورزم و دوستت می دارم آرامترین دختر روی زمینم... قطره پنجم مجال آمدن می یابد... و من نیز اگر دوباره مجالی بیابم باز هم از سر قدرت اعتراف خواهم کرد... و این هدیه را به خود ارزانی خواهم داشت چرا که خود را رها خواهم کرد از هرچه غرور و منیت زمینی ست و پا در قلمرو دل خواهم گذاشت...

گــر مــن ز می مغانه مـستم هستم

گر کافر و گبر و بت پرستم هستم

هر طایفه ای بمن گــمـانی دارد

من زان خودم چنان که هستم هستم

خنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا، هوس قمار دیگر

 در واقع شمس تبریزی به مولوی پیشنهاد یک قمار کرد. قماری که در آن هیچ امیدی به پیروزی و برد وجود نداشت. شمس به او گفت که تنها نصیب و پاداش تو این است که بتوانی در قماری که امید بردن در آن نیست، شرکت کنی. اگر این دلیری را داری همین پاداش توست. مولوی هم اجابت کرد. مولوی صریحا به ما می گوید که عشق لا ابالی است ، یعنی بی مبالات است ، پروای هیچ چیز را ندارد ، عاقبت اندیش نیست ، حساب سود و زیان نمی کند ، در باغ سبز نشان نمی دهد و از عاشق "پاکبازی" می خواهد، یعنی از او می خواهد که برای ورود به قماری آماده باشد که همه چیز را در آن می بازد. "پاکبازی" یعنی " باختن همه چیز بدون امید به بردن چیزی". عشق همه عاشق را می خواهد نه بخشی از او را....

قمار عاشقانه - عبدالکریم سروش

November 25: از این روزها...

November 25: از این روزها...: سخت گیری این روزها شاید به جبران سالهایی است که آسان گرفته ام همه آدمها را ، کنار آمده ام با همه کم بودنها ، گذشته ام از کنار کاستیها ، آسان بخشیده ام و چشم پوشیده ام و نخواسته ام و امتیاز داده ام ... و راحت هم باخته ام خیلی وقتها . وقتی خیلی شل بگیری ، اینجور که من از آن طرف بام افتاده ام ، باختنهایت را جدی نمی گیرند . جوری می بینندت که انگار خیلی هم برایت مهم نبوده ، انگار همیشه توانش را داری تا دوباره برگردی سر خط . نه ...نه ... همیشه قرار نیست اینجور باشد ... دیگر نه .


حالا ، اینجا که ایستاده ام شاید به ایده آل پسندی آن نوجوانی باشم که فکر می کند دنیا فقط برای او می چرخد ... با این تفاوت که من می دانم که نمی چرخد . اما من را هم دیگر نمی تواند بچرخاند هر جور که خواست . بعد از آن همه افت و خیز و جنگ و صلح ، یاد گرفته ام که به خوشبختی کمتر از حد ایده آل ، سر سوزنی رضا ندهم . رضا ندهم به هر آنچه که کمتر از آنی باید باشد تا بخواهم باشم برایش . این روزها ، به این فکر می گذرد که اگر می خواهی درس بخوانی ، باید در بهترین دانشگاه دنیا باشد ، اگر می خواهی نقاشی کنی باید روی بهترین جنس بوم باشد با بهترین تیوپهای رنگ آلمانی ، اگر می خواهی با کسی برقصی باید آنقدر باهوش باشد که انعطاف بدنش را همگام تو شکل دهد ، اگر می خواهی با کسی به بستر بروی باید آنقدر آدم حسابی باشد که حس کنی تنها زن روی کره زمینی . اگر می خواهی با کسی حرف بزنی باید دایره لغاتش هم تراز کلمات تو باشد . اگر می خواهی دوستی کنی باید با بامعرفت ترینها باشد ،اگر می خواهی کتاب بخری باید جلدش گالینکور باشد ...

دوره تمرین و آزمایش و خطا گذشت ... یاد گرفته ام که یا نخواهم ، یا بهترین را بخواهم که غیر این ، دنیا تو را دم ِ دستی می بیند و دم ِ دستیهایش را نصیبت می کند . بهترینها را می گذارد برای آنها که بالا می پرند ... دیگر نزدیک به خاک پرواز نمی کنم ...
http://november25th.blogspot.com/2009/04/blog-post_23.html

...آفتاب می شود

خب کاریش نمیشه کرد دیگه...جلوی این اشکهایی که گاه و بیگاه قل و قل از چشمهام میاد رو نمی تونم بگیرم...فردا هم میشه یکی دیگه از اون روزایی که اول صبحی (یعنی ساعتی که خودم از خواب بیدار می شم) با دیدن چشمهای ورم کردم کلی خندم بگیره بعد ندونم من الان باید بخندم یا باید دوباره گریه کنم...

انی وی، امشب به سلامتی خودم که هنوزم می تونم صفت خستگی ناپذیرو رو خودم بذارم...

 

نگاه کن که غم درون دیده ام، 

چگونه قطره قطره آب می شود.

                                                                 چگونه سایه سیاه سرکشم،

                                                                  اسیر دست آفتاب می شود.

نگاه کن،

تمام هستی ام خراب می شود...

                                                           شراره ای مرا به کام می کشد،

                                                                               مرا به اوج می برد،

                                                                                         مرا به دام می کشد،

نگاه کن،

تمام آسمان من پر از شهاب می شود.
 

                                                           تو آمدی ز دورها و دورها،

                                                              ز سرزمین عطرها و نورها،

                                                                    نشانده ای مرا کنون به زورقی،

                                                                                ز عاجها ز ابرها بلورها،

مرا ببر امید دلنواز من،

ببر به شهر شعرها و شورها،

                                                              به راه پر ستاره می کشانی ام،

                                                                فراتر از ستاره می نشانی ام،

نگاه کن،

من از ستاره سوختم،

لبالب از ستارگان تب شدم،

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل،

ستاره چین برکه های شب شدم،

                                                           چه دور بود پیش از این زمین ما،

                                                                  به این کبود غرفه های آسمان،

                                                                    کنون به گوش من دوباره می رسد،

                                                                    صدای تو،

                                                                          صدای بال برفی فرشتگان،

نگاه کن که من کجا رسیده ام،

به کهکشان به بی کران، به جاودان،

                                                          کنون که آمدیم تا به اوجها

                                                          مرا بشوی با شراب موجها

                                                                                                مرا بپیچ در حریر بوسه ات

                                                                                                        مرا بخواه در شبان دیرپا

مرا دگر رها مکن،

مرا از این ستاره ها جدا مکن.

 

                                                       نگاه کن که موم شب به راه ما،

                                                       چگونه قطره قطره آب می شود.

                                                         صراحی سیاه دیدگان من،

                                                          به لای لای گرم تو،

                                                                                                 لبالب از شراب خواب می شود.

          
به روی گاهواره های شعر من،

                                      نگاه کن،

                                                  تو می دمی
 

                                                                    و

                                                                       آفتاب می شود...
                                                                             

                                                                                                                " فروغ فرخزاد"



Discovering a world

شاید بعضی وقتا هیچ چیزی لذت بخش تر از طی کردن بی نهایت خطوط سفری نباشه که رو تن اونی که دوسش داری کشف می کنی ، یعنی دلت می خواد تا صبح پیشش بیدار بمونی و در حالیکه می دونی احتمالا اون تو یه خواب نازه، همه سرزمین پهناور بدنش رو از راههایی که پراز فرازو نشیبه با نوک انگشتات سفر کنی.

...

برای درک بی چارگی و از هم پاشیدگی موجود در درون خود و نیز در دنیا، باید ابتدا درون خود را صراحت ببخشیم و این صراحت از طریق درست اندیشی حاصل می شود. این صراحت سازمان دادنی نیست، زیرا نمی توان آن را با دیگری مبادله کرد. اندیشه سازمان داده شده گروهی چیزی تکراری است. صراحت نتیجه تایید کلامی صرف نیست، بلکه حاصل خود آگاهی و درست اندیشیدن است و درست اندیشیدن نه نتیجه پرورش اندیشه است و نه سازش با الگوها، هرقدر که این الگوها ارزشمند و باشکوه باشند. درست اندیشیدن از خودآگاهی مایه می گیرد.بدون ادراک خود، پایگاهی برای اندیشیدن وجود ندارد. بدون خود آگاهی آن چه می اندیشیم صحیح نیست

...

پیشگفتار آلدس هاکسلی در کتاب اولین و آخرین رهایی، ج کریشنا مورتی                                                     

"این روزها"

این روزها روزهای مرگ بی پایان من است، منی که بی پروا خود را به آتش زد...

این روزها روزهای سخت شکنجه ای ننگین است، روزهایی که آستانه تحملم ورای آنچیزی شده که روزگاری در تصوراتم می گنجید...

آری،این روزها روح مجروح من بی پایان خبرهای بد می شنود وگویا دوران محکومیتم را هیچ انتهایی نیست...

این روزها عزت نفس واژه جدیدی می نماید، درست مانند یک نوزاد تازه متولد شده...

این روزها هوا سخت ابری است و دل گریان  وسبک نمی کند گلو را این بغض فروخورده...

این روزها حقیقت زهر خودش را ریخت و آنچنان تلخ بود که آرزو می کردم که در خاک خفته بودم تا اینکه لحظات حقارتم را این چنین با چرکهایی که در سینه دارم با تو قسمت کنم...

این روزها سهم من از زندگی تنها یک نگاه بی پایان است، نگاهی به افق های دور، چه ابرهایی که آمدند و سیاهیشان دل را به سوگواری نشاند و چه روزهایی که آمدن را به انتظار نشسته اند ...

این روزها قطره قطره اقیانوس وجودم مسموم خاطرات تلخ گذشته است ودر جستجوی یک پادزهر، گاه، موج خروشانی می شود...

این روزها صدای نبضم را می شنوم، طنین سنگین قلبم را هم، چقدر تند و محکم سمفونی پاییز طلایی را می نوازند...

این روزها ساعت و لحظه ندارند، تنها می گذرند و می سوزانند...

اما این روزها هر چه ای کاش هایم بیشتر می شود، هرچه دلتنگی هایم بیشتر می شود، امیدوارترم...

من دیوانه ام،خیلی دیوانه... وچقدراین روزها از این دیوانگی و امیدواری غرق در شعف و استیصال می شوم...!

ای کاش بیایی تا دوباره با هم ترانه بهار را از نو بسراییم...

تا، مهربانم، دوباره همه چیز را از سر بگیریم...