دیوانه شو، دیوانه بمان

تنها من نیستم. میل به دیوانگی و جنون های گاه و بی گاه در نسل ما موج می زنه. ما نسل آب و آتشیم. سیگار میکشیم که دردهایمان را بالا بکشیم و مست می شیم تا نفهمیم چه بر سر جوانی دودی رنگمان آمد. اشتباه می کنیم و رنج می کشیم و به گوشه های تنهاییمان فرو می رویم و روز بعد با امید سوخته ای که هنوز گرمایش را احساس می کنیم همه زندگی و شور و شوق را از سر می گیریم. توهمات ما خوش رنگ تر و پر زرق وبرقتر از همه واقعیتهای زندگی وگاهی دنیای مجازی برامون قشنگتر از دنیای بیرونیمونه. نسل ما نسل دردهای نهفته و نادیدنی و نسل نبایدهای نگفتنیه. نسل دوری ها و دویدن ها... گاهی من دیوانه ام سرشار از میل به مرگ میشه و گاهی از سر شوق به زندگی خنده مستانه سر میده...اما ته این داستان... بگذریم...داستان ادامه داره... تهش هرچی که می خواد بشه...هنوز هم...